Σήμερα, ενάμισι και πλέον αιώνα μετά, δεν έχουμε αυταπάτες. Ξέρουμε πως τα βασικά αιτήματα εκείνων των αγώνων δεν έχουν δικαιωθεί. Το μισθολογικό φάσμα και οι κάθε λογής κατά φύλο εργασιακές διακρίσεις καλά κρατούν. Ταυτόχρονα, στην εποχή μας, οι διακρίσεις πολλαπλασιάζονται σε συνδυασμό με την εμφάνιση, την έκφραση φύλου και οτιδήποτε δε συνάδει με αυτά που κατασκευάζει η πατριαρχική κανονικότητα, όπως λ.χ. το στενά οριοθετημένο ετερο-κανονικό δίπολο που εκφράζεται στο ζεύγος άνδρα — γυναίκας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης το διαχρονικό στίγμα, τις διακρίσεις, το ρατσισμό αλλά και την έλλειψη νομοθετικής και ουσιαστικής προστασίας για τα άτομα που απασχολούνται στην σεξεργασία, κυρίως τρανς ατόμων, που η σεξεργασία αποτελεί μονόδρομος εξαιτίας της κοινωνικής, νομικής, θεσμικής περιθωριοποίησης. Στις μέρες μας (και με αφορμή το τελευταία περιστατικών των αφισών στο Μετρό) παρατηρούμε επίσης την εφιαλτική επαναφορά αντιδραστικών ταμπού που συνδέονται με τη μητρότητα, τη γονεϊκότητα και το αυτονόητο δικαίωμα πάνω στα σώματά μας· παρατηρούμε να αμφισβητείται ξανά το δικαίωμα των γυναικών στις εκτρώσεις με τελικό σκοπό την επαναφορά του προτύπου μας γυναίκας - αντικειμένου ιδιοκτησίας των ανδρών: δούλας, νοικοκυράς και μηχανής τεκνογονίας. Παράλληλα, μέσα στη συγκυρία του προσφυγικού, βλέπουμε την ανάδυση φασιστικών ιδεολογημάτων, σεξισμό και μισογυνισμού πάνω στις προσφύγισσες (και στα παιδιά του) που σκοπό έχουν να υποβιβάσουν το σώμα και την σεξουαλικότητά τους. Φαίνεται πως το υποκριτικό ενδιαφέρον κατά των εκτρώσεων περιορίζεται στην διαφύλαξη της «φυλετικά καθαρής» εθνικής πυρηνικής οικογένειας, το οποίο προωθείται μέσω ειδικών επιδομάτων γονεϊκότητας.
Στις μέρες μας, μετά από δέκα και πλέον χρόνια διαρκούν καπιταλιστικής κρίσης, παρατηρούμε την προϊούσα όξυνσης της σεξιστικής βίας καθώς και την επαναφορά συντηρητικών προτύπων, ταμπού και απαγορεύσεων, σε μια προσπάθεια συντηρητικής αναδιαπραγμάτευσης των έμφυλων ρόλων μέσω μιας ψευδο-ρομαντικής επιστροφής στις «παλιές καλές εποχές». Δεν έχουμε αυταπάτες για τον Ιστορικό ρόλο της πατριαρχίας και για την υποκριτική ευαισθησία της εξουσίας απέναντι στα δικαιώματα και στις κατακτήσεις αιώνων. Ξέρουμε πως ό,τι κερδήθηκε με αγώνες και αίμα μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να χαθεί για αυτό, ειδικά στις μέρες μας, απαιτούνται άμεσοι, επιθετικοί και συλλογικοί αγώνες (όπως έγινε στην πρόσφατη νομοθεσία περί βιασμού).
Σε μια εποχή «τεράτων», το μίσος προς το «άλλο», το μη «κανονικό», οι πατριαρχικές αντιλήψεις πάνω στις θηλυκότητες οπλίζουν το χέρι των δολοφόνων· πυροδοτούν γυναικοκτονίες (που παρουσιάζονται από ΜΜΕ ως «οικογενειακά δράματα» και «ζήλιες απατημένων συζύγων»), πυροδοτούν δολοφονίες τρανς ατόμων και θηλυκοτήτων (όπως ο Ζακ Κωστόπουλος και ο Βαγγέλης Γιακουμάκης). Οι δράστες στην δική της Ε. Τοπαλούδη μπήκαν σε μια διαδικασία κοροιδίας και ευτελισμού του θύματος με τις δικαστικές αρχές να ενισχυούν αυτήν τη συμπεριφορά, ενώ ο δικηγόρος των βιαστών δε δέχτηκε γυναίκες ενόρκους με ομόφωνο κλίμα αποδοχής. Και οι γυναικοκτονίες δεν έχουν τέλος. Τούστημα της σεξιστικής ετεροκανονικότητας στέλνει το μήνυμα: ό,τι δεν προσαρμόζεται στο πρότυπα, οτιδήποτε δεν μπορεί ή δεν θέλει να απορροφηθεί, θα ξερνιέται κοινωνικά, θα περιθωριοποιείται, θα τιμωρείται, θα εξοντώνεται! Η εγκληματική στάση της κοινωνικής πλειοψηφίας σε τέτοια φαινόμενα συνεπικουρείται —τις περισσότερες φορές— από το θεσμικό πλέγμα της αστυνομίας, των δικαστών, της εκκλησίας και των «ειδικών» επιστημόνων, που χέρι-χέρι με την κυρίαρχη ιδεολογία, αντιστρέφουν την πραγματικότητα: μετατρέπουν το θύτη σε θύμα.
Η καταπίεση δεν αφορά μόνο τις «γυναίκες», επεκτείνεται σε κάθε μορφή θηλυκότητας, σε κάθε έκφραση που εκλαμβάνεται ως μορφή αδυναμίας. Η καταπίεση της θηλυκότητας δεν είναι φυσικά ενιαία, λαμβάνει διαφορετικές μορφές ανάλογα και με τις ταυτότητες και την κοινωνική θέση των ατόμων. Η ταυτότητα φύλου, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η φυλή, η εθνικότητα, η κοινωνική τάξη, η θρησκεία, η ηλικία, η αναπηρία, το HIV status, neurodiversity, η ψυχική υγεία, το σώμα και η εμφάνιση, αναπαράγουν πολλαπλές μορφές των εξουσιαστικών και καταπιεστικών διαχωρισμών.
Η πατριαρχική συνθήκη, με τις πολλαπλές δυνάμεις εξουσίας και καταπίεσης που εμπεριέχει, δεν έρχεται όμως μόνο από τα πάνω αλλά και από τα κάτω. Δεν είναι λίγες οι φορές, που τα κατάλοιπα σεξισμού, ομοφοβίας και τρανσφοβίας εντοπίζονται σε κινηματικούς και αντιφασιστικούς χώρους. Συχνά ο ριζοσπαστικός χώρος προβάλει τη στρέιτ οπτική αναπαράγοντας σχέσεις ιεραρχίας και καταπίεσης σε συντροφ@ μας που δε συνάδουν με το κυρίαρχο πρότυπο. Η διάχυτη ματσίλα και η κυρίαρχη αρρενωπότητα συνδέεται αυθαίρετα και μονοσήμαντα με την ριζοσπαστικότητα και πολλες φορές η αντιμετώπιση των καταπιεσεων μας ως «δευτερεύουσα» αντίθεση καταπίεζει όλα εμάς που δεν ανήκουμε στο ετεροκανονικό πρόσημο του ταξικού «μάτσο» επαναστατικού αγώνα τους.
Σε αυτό το πλαίσιο βρίσκουν έδαφος απολογητικές της κουλτούρας του βιασμού καθώς και η εργαλειακή συγκάλυψη των παραβιαστών, στο όνομα προσωπικών σχέσεων και του «πρότερου έντιμου βίου» του "καλού συντρόφου". Έτσι, όπως και στο αστικό πλαίσιο, το θύμα διαπομπεύεται και ο θύτης προστατεύεται.
Για όλους τους λόγους του κόσμους λοιπόν, στις 8 Μαρτίου, όπως και κάθε μέρα, αγωνιζόμαστε ενάντια σε κάθε μορφής καταπίεσης που γεννά η πατριαρχία και η εξουσιαστική διάθρωση της κοινωνίας διεκδικώντας συνολική απελευθέρωση κοινωνική και υλική (δωρεάν υγειονομική περίθαλψη, κάλυψη προγνωστικών εξετάσεων). Ως την οριστική άρση κάθε καταπίεσης, ως την συνολική απελευθέρωση της επιθυμίας, ως το οριστικό γκρέμισμα της πατριαρχίας, του σεξισμού, της ετεροκανονικότητας, ως την ελευθερία των σωμάτων και των ανθρώπων θα είμαστε στους δρόμους…
Σας καλούμε όλα στην πορεία που θα γίνει Κυριακή 8/3, 12:00 στην πλατεία Γεωργίου.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Η 8Η ΜΑΡΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ
ΕΙΝΑΙ ΒΙΑ ΘΗΛΥΚΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΕΞΙΣΤΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου